Heykens
Het doet mij werkelijk pijn om dit te zien gebeuren. Heb jaar en dag in deze buurt gewoont zou graag willen terugkomen. Toffe buurt mensen hangen aan mekaar en dan zoiets. Omstandigheden ( ziekte echtgenote) heb ik moeten verhuizen. Jaar en dag politiek actief geweest in Borgerhout waar ik samen met jullie en wijlen Walter van den Branden met die problemen heb gesproken. zonder enig resultaat. Goede moet mensen je hebt mijn volledige steun en misschien???
Groeten Jef

Hoe mooi, hoe rakend dit gedicht van Lieve!
Ik ben tekortgeschoten in mijn woorden, want: VERGETEN ZEGGEN dat ik ELKE KEER wanneer ik met de fiets naar huis rijd ik ongelooflijk dankbaar ben met de mooie aangename verfrissende aanblik van onze bo.en op de Boekenberlei. " We mogen blij zijn, den ik dan, dat we toch met bomen omgeven zijn". Er was onlangs een enquète, een vragenlijst aan de bewoners, hoeveel bomen er in je buurt aanwezig zijn. Want, bij onderzoek is vastgesteld dat een mrns maar gezond kan functionneren als er op 300m afstand een park in de buurt is en er bomen nabij elk huis aanwezig zijn. Zéker; hoe belabgrijk is OPENBAAR VERVOER! Maar niet ten koste van. Deze tijd vraagt dringend om SAMENWERKING op alle mogelijke gebieden, willen we het leven leefbaar houden. Dank voor het stil beluisteren van ook zoveel geschokte buurtbewonens die meevoelen maar niet de woorden vonden

Hoe kán het zijn, dat in deze tijd, ano 2025, oude bomen niet ontzien worden in het bedenken van nieuwe projectontwikkeling. Het leefmilieu in de stad vergroenen en verbeteren is een prioriteit om zowel zorg te dragen voor fysieke als mentale gezondheid. Én, hoe kan het zijn, dat er niet breed en ruim en milieuvriendelijk gedacht en ondernomen wordt.
Hoe kan het zijn dat wij, in een westers land waar wij kiezen voor democratie, de burgers( kiesgerechtigden) geen deel uitmaken van belangrijke toekomstgerichte beslissingen. Diep ontgoocheld. Maar hoop dat we gehoord en au sereux zullen genomen worden

Zoo triest,wat een verlies voor de ganse buurt ,we gaan jullie hard missen

Een bomenfamilie
Vanuit de verte lijken ze ondoordringbaar. Maar zodra ik naderbij kom maken hun stammen zich van elkaar los. Ze ontvangen me behoedzaam. Ik mag uitrusten, me verfrissen in hun schaduw.
Ze vormen samen een groot gezin; de oudsten in het midden en de kleintjes, die nog maar pas hun eerste blaadjes kregen, zo’n beetje her en der eromheen.
Het duurt heel lang eer ze oud zijn en sterven. Ze houden hun doden staande tussen hen in. Die blijven een veilige haven voor vogels en eekhoorns.
Ze zijn trots op hun lange takken waarmee ze elkaar geruststellen.
Als de wind zich buiten adem blaast maken ze heftige gebaren. Maar onder elkaar maken zen nooit ruzie. Als ze ruisen, ruisen ze eensgezind.
Ik zou graag hun familie zijn. En om dat waardig te worden leer ik wat daarvoor nodig is:
Ik kan al naar de voorbijdrijvende wolken kijken.
Ik kan al doodstil blijven staan.
Maar stemloos door het leven gaan wil ik niet leren.

Moesten bomen een stem hebben dan had men hun huiveringwekkende doodskreet tot de Grote Markt kunnen horen. Maar het stadhuis is een goed geïsoleerde burcht.
Democratie is een hol begrip als een stem alleen telt tijdens de verkiezingsperiode

Immens verdriet hoe we machteloos moesten toezien hoe onze prachtige bomen zomaar voor niets werden gekapt😪
Koen Kennis shame on you

Jullie waren onze bondgenoten in een gevaarlijk opwarmende wereld. Het was altijd zalig om onder jullie door te fietsen of te wandelen en jullie maakten de buurt mooi en gezellig, uniek, onze buurt. Jullie werden achteloos verhakseld door het minachtende Antwerpse stadsbestuur. Terwijl er vele alternatieven waren. Afgrijselijk. Ik zal jullie nooit vergeten lieve bomen.

Elke boom maakte 1000-en gelukkig.
Eén man maakte 1000-en ongelukkig.
Dit mogen we nooit vergeten.

Het is een schande al deze mooie en gezinde bomen zo maar kappen ,om een zeer gevaarlijke tramlus aan te leggen, die niemand wil, een gevaar voor onze kinderen met de scholen vlakbij daar word ook niet aan gedacht
arme bomen we zullen jullie missen

Je kunt aan de verkeerde kant van de geschiedenis gaan staan: zaag onze gezonde bomen.

Wij waren kannonnenvoer voor een schietgrage schepen die geen mea culpa slaat. Wij zijn ondergegaan voor een terugdraaiende tram die honderden gebruikers in de kou zal laten staan.

De brutaliteit, de hardnekkige minachting voor elke participatie van de bevolking, om een dom plan door te willen voeren, dat alleen leidt tot een slechtere situatie op alle vlak kan alleen begrepen worden vanuit een ondemocratisch ( fascistisch?) wereldbeeld. Koen Onkennis, ge laat u weer eens kennen.

Wat een onrecht is ons bomen en mensen aan gedaan..
Mijn hart en verstand bloed. 💔💔

Triest…

Liefste bomen,
Jullie gaven ons lucht, jullie gaven ons schaduw, jullie gaven ons kleur, jullie gaven ons leven in onze straat. Dankbaar ben ik daarvoor, tot in het diepste van mijn hart. Vechten zullen we, om de bomen die er nog staan te beschermen, dat beloof ik. Vechten voor de bomen, vechten tegen de afgrijselijke keerlus.
Rust zacht.

Gekapt, weggerukt uit een warme buurt voor een onnozel project en het imago van meedogenloze schepen wiens echte bedoelingen we niet kennen, ingedekt door politici die niet meer met het volk praten. Van de bomen worden misschien achterkamertjes gemaakt. Of misschien overleven ze toch, in de gedachten van de mensen uit de buurt, in het verzet om nog meer bomenkap te vermijden, in de vraag om inspraak en meer politiek bewustzijn. Lieve bomen, bedankt dat jullie er waren. Hopelijk komt alles weer goed.

Hoe moet ik in/uit de auto geraken met een tram voor de deur en met mijn looprek tot aan de voordeur stappen?

Zotte kost zonder bijkomende uitbreiding mobiliteit!

Gewoon triest.

Ik vind geen woorden,
ik kan alleen maar huilen ...

Oprechte deelneming.
Onze bomen zijn er niet meer.
Met bruut geweld werden ze voor onze neus gekapt. Triestig - verdrietig
Een kort afscheid, een harde klap - met pijn
in ons hart.
We vergeten jullie niet.

Lieve bomen,

Jullie zorgden ervoor dat ik telkens weer thuis kwam als ik vanuit 't stad naar mijn ouderlijke huis fietste. Jullie maakten de Drakenhoflaan, met haar vreemde mikmak aan huizen en gebouwen mooi en sympathiek, zelfs een tikje zuiders.
Ik mis jullie.

Ik hoopte dat het zou gestopt worden. Nu zijn jullie nog maar met een 10tal. VerWijzen naar plannen van 20 jaar geleden om iets te doen waar beroep tegen loopt is ongehoord. 20 jaar geleden zag de wereld er bovendien anders uit. Grote volwassen bomen zijn onvervangbaar. Plannen moeten hiermee rekening houden. Vreemd dat niet iedereen zo denkt. Liefs. En ja het gaat zeker niet enkel om Deurne maar om heel de stad

Wat een verlies voor de buurt, de wijk en bij uitbreiding heel de stad...

Liefste Bomen,
Wat heb ik jullie liefgehad, gekoesterd,gedag gezegd iedere ochtend, soms ook vervloekt om de duiven die er in zaten, vooral om wat ze achterlieten. Maar, wat mis ik jullie zo.....
Gerukt uit het leven, ons achterlatend met vragen, veel vragen en woede om wat jullie werd aangedaan. Een boom groeit, vraagt enkel water en geeft zoveel terug. Je zuiverde de lucht, bracht schaduw en verpozing....
Wie dit op z'n geweten heeft wat jullie en onze buurt werd aangedaan - en we weten wie het is - vraag ik om in de spiegel te kijken en hopelijk tot bezinning te komen wetende dat politici er zijn voor de mensen, niet andersom. Het is niet anders. We moeten voort zonder jullie, lieve bomen, het ga jullie goed. Nog een dikke omhelzing. Wat zie ik jullie graag...

O bomen, filter van de menselijke voorruitgang.
Jullie zorgen dat dieren toch nog kunnen leven.
Al is dat voor velen met bibberen en beven.
Zeker nu zorgen jullie voor ons klimaat,
Door mens gemaakt tot wanhoopsdaad.
Ik dank jullie bomen, nu door hard mensgeweld omgelapt,
tot dood gemaakt net zoals protest voor jullie leven.
Ik dank jullie, bomen, voor de zuurstof
die jullie ondanks alles blijven maken.
Jullie zijn stille werkers en schreeuwen het niet van de daken.
Dankjewel gevelde bomen.

Dank u, bomen, voor alles. Vergeef ons, sorry. We houden van jullie.

Samen met de bomen werd ook onze democratie onderuit gehaald

Als kind kwam ik op bezoek bij mijn grootmoeder die op de Gitschotellei 312 woonde, ook Francis woonde daar. Altijd heb ik daar de bomen geweten. De boom voor mijn grootmoeder haar huis is als laatste gevallen.
Zelf woon ik al 43 jaar in de van Notenstraat omdat het hier zo’n gezellige mooie groene buurt is.
Ik ben nu nog altijd geshockeerd door die onrechtvaardige nutteloze bomen kap !
Ik kan het niet vergeten die onmacht het brutale optreden die gruwelijk klap van de bomen die omgezaagd werden. En Francis die voor mijn ogen door het geduw van de politie op de grond viel, ik kan er alleen maar van huilen. En mijn grootmoeder zou zeker mee op straat gekomen zijn als ze nog leefde.

16 jaar geleden schreef ik dit (33j oud en 2 maanden nadat ik in deze mooie buurt kwam wonen waar ook mijn grootouders decennialang hebben gewoond).
De laatste zin heb ik nu toegevoegd.

Buiten waait een hevige wind
zoals het weleens stormt in mijn hoofd
Flitsende gedachten komen en gaan
en de wolken die razen voorbij
als vele ontastbare figuren
duizelingwekkende associaties
met onderliggende emoties
En mijn haren waaien willekeurig
als takken van de bomen
die plooien en dansen met de wind
maar zelf ben ik als hun stam
stevig onbeweeglijk karakter
dat niet afwijkt van haar wortels.

Maar nu rolt over mijn broze wang
tergend langzaam een dikke traan
naar benee.

Ongehoord!

De bomen te horen neergaan, het gekraak, de kettingzaag, de vogels die bang opvlogen, lieve buren raakten gewond, verdriet, frustratie, onmacht... Het enige waar ik een warm gevoel aan heb overgehouden is onze fantastische buurt.

Dit is een trauma voor onze buurt. Het geluid van sirenes en kettingzagen zal nooit meer hetzelfde zijn. Onze mooie bomen zijn spijtig genoeg voor altijd verloren, maar ze hebben toch iets moois nagelaten.... een buurt die samenhangt en mekaar steunt door dik en dun ❤️

Brief van een bedreigde boom

Hallo allemaal,

Tof dat jullie met zovelen zijn om ons te steunen.

Dit verzacht de pijn en de gedachte dat het onze laatste dag of dagen zijn.

We ontvingen geen bericht, maar we weten hoe laat het is.

Veel te vroeg om te sterven, door zagen en kranen.

Er is nochtans voor ons samen een toekomst.

Jullie laten genieten van onze zuurstof, schaduw en koelte:

morgen, overmorgen, volgende maand, volgend jaar en jaren.

En niet te vergeten de kleurenpracht van onze bladeren in de herfst.

Je ziet wij hebben ook veel jobkes beste schepen met kennis van zaken.

Maar wij plezieren mensen en daarom willen wij niet vermoord worden na al die jaren ten dienste te staan van deze aanwezigen.

Geef ons een kans om dit werk verder te zetten: morgen, overmorgen, volgende maand, volgend jaar, jaren.

---
Deze brief werd voorgelezen op 18 augustus tijdens het vreedzame buurtprotest aan de kerk.

Elke kap van een boom
is een snee in mijn ziel.

Tussen het gezaag,
het kreunen van vallend hout,
wordt de stilte zwaarder
dan het lawaai.

Een buurt ontworteld
maar niet gebroken
mensen grijpen elkaar
armen verstrengeld
wortels opnieuw geplant
in strijd en hoop.

Al vanaf ik geboren ben, herinner ik me jullie. Die mooie grote groenen bomen , 38jaar geleden. Twee jaar geleden kwamen we terug bij jullie wonen en realiseerde onze droom, omdat we enkel goede herinneringen hebben aan deze buurt. Met ons allen hebben we geprobeerd alles te voorkomen, wat er afgelopen week is gebeurd, maar tevergeefs. We blijven verloren achter , maar we laten het hier niet bij, we blijven opkomen voor jullie zodat dit niet meer gebeurd. Bedankt voor alle mooie jaren, Egon te Boekenberglei

De groene reuzen zijn ons ontnomen door mensen met een hart voor geld. Ik hoop dat zij, veel last krijgen van slechte lucht, hittegolven, veel muggen en insecten die hen tergen, want in de bomen konden de vogels hun nesten maken.
Onbegrijpelijk, dat ze gekapt zijn, voor een project waar we niet achter vragen.

Ik heb hier geen woorden meer voor. Een kaalslag voor heel de buurt en de democratie

Allerliefste bomen,

Bedankt voor alles wat jullie voor ons en voor onze buurt hebben betekend.
De hele buurt mist jullie.

Het spijt me verschrikkelijk dat we jullie niet hebben kunnen redden.

Samen gaan we er alles aan doen om dit op andere plekken in de stad te voorkomen, en om onze buurt nog mooier en gezelliger te maken dan ze al was.

Jullie worden nooit vergeten.